Ik heb op tv gevolgd dat er een heel gebouw is gemaakt voor de komst van pandaberen met als doel een baby. Dat is allemaal goed gekomen en de jonge panda gaat in het najaar naar China. De leukste vroeg wat ik nog graag eens wilde doen en je snapt het al, naar de pandaberen. Het is niet zo zijn ding, dierentuinen. Maar heel lief dat we dit samen hebben gedaan. De panda’s wonen in een prachtig paviljoen. En het is echt zo, ze doen helemaal niets, wel ademhalen en dat is het. En zo moeder, zo dochter. En er was een etende panda. Dan is er wel wat beweging. Ik vond het fantastisch. Misschien is het wel een soort jaloezie, die totale ontspanning, want uitputting kan het niet zijn.
